Pałac Łosiów

To jeden z najokazalszych i najlepiej zachowanych zespołów pałacowych na terenie Roztocza. Pochodzący z pogranicza baroku i oświecenia pałac zwany jest roztoczańskim Wersalem. Położony na wzniesieniu kształtem nawiązuje do podkowy – herbu fundatora, hr. Feliksa Antoniego Łosia. Aleja lipowa wzbogacona kamiennymi obeliskami wiedzie do bramy głównej w formie łuku triumfalnego, z przylegającymi doń symetrycznie ośmiobocznymi kordegardami. Umieszczona nad bramą łacińska sentencja głosi: „Chwalić Boga, pomagać ludziom, zachowywać prawdę, przestrzegać praw”, zaś od strony dziedzińca czytamy: „Porządek i sprawiedliwość”. Można przypuszczać, że owe wzniosłe słowa niegdyś stanowiły motto życiowe właścicieli, zaś obecnie zdają się zarazem stanowić prawdę ponadczasową, wciąż aktualną.Gościom przekraczającym bramę pałacu ukazywał się dwukondygnacyjny budynek główny z owalnymi lukarnami i częściowo mansardowym dachem, poprzedzony ukwieconym klombem. Odchodzące od niego symetryczne, arkadowe galerie zamykały oficyny w formie parterowych dworków. Z podobnym rozmachem architektonicznym zaprojektowano wnętrza. Polichromowane ściany, kolekcje dzieł sztuki, broni i chińskiej porcelany, stylowe meble oraz zasobna biblioteka oddawały kolekcjonerskie i bibliofilskie zapędy fundatora. Równie nietuzinkowo przedstawiał się ogród w stylu francuskim, w formie trzech tarasów z licznymi nasadzeniami i rzeźbami. Zważywszy na liczne anegdoty dotyczące hrabiego Łosia, musiał być on postacią o kilku obliczach, barwną kontrowersyjną. Z jednej strony był hojnym fundatorem, twórcą teatru i szkoły artystycznej dla młodzieży, z drugiej pyszałkowatym magnatem, stawiającym się na równi ze Stwórcą. Jego bezpotomna śmierć zamknęła okres największej świetności narolskiej rezydencji. Pożary i grabieże – konsekwencje działań wojennych doprowadziły obiekt do ruiny, z której systematycznie podnosi go Fundacja Pro Academia Narolense.