Cerkiew ulokowana na krańcu województwa, tuż przy granicy polsko-ukraińskiej, we wsi wspominanej w kronikach Jana Długosza. Greckokatolicka świątynia pochodzi z 1887 roku. O szeroko zakrojonej akcji gromadzenia funduszy na jej powstanie świadczy zdeponowany w Muzeum Kresów w Lubaczowie zeszyt kwestarski. Dzięki funkcji filialnej kaplicy rzymskokatolickiej, zachowała aktywność liturgiczną i wraz z towarzyszącą jej okazałą dzwonnicą służy niewielkiej, lokalnej społeczności. Wnętrze czaruje kolorem. Stojących pod błękitnym nieboskłonem kopuły śledzi czujny wzrok apostołów, zerkających z górnej części ikonostasu. Część dolna została zdemontowana, odsłaniając wnętrze prezbiterium, a wymontowane ikony namiestne umieszczono w narożnych ołtarzach, na granicy „sacrum” i „profanum” oraz na ścianie zamykającej sanktuarium. Wnętrze pokrywa polichromia figuralno-ornamentalna. W zakrystii znajdują się cenna monstrancja oraz rzeźba Matki Bożej Niepokalanej – pamiątka po istniejącym w pobliżu monastyrze bazyliańskim.