Zespół klasztorny Franciszkanów

Zespół klasztorny datowany na XVIII wiek ufundowali Telefusowie i Stadniccy. Budowle w stylu barokowym mają charakter obronny, a grubość murów miejscami sięga 2,5 metra. Prezbiterium jest podpiwniczone, z pierwotnym przeznaczeniem na krypty grobowe fundatorów świątyni. Wnętrze jednonawowego kościoła sklepionego kolebkowo zdobi ołtarz główny z promieniejącą złotym blaskiem rzeźbą patronki – Matki Bożej Niepokalanie Poczętej. Nastawy boczne i snycerkę wykonano w stylu szkoły lwowskiej i łańcuckiej. W 1893 roku malarskiego wystroju wnętrza podjął się Jan Tabiński z Rzeszowa, pokrywając błękitne sklepienie sceną Wniebowzięcia NMP, a w pobliżu chóru umieszczając wizerunek św. Franciszka z Asyżu. Wówczas także gontowe pokrycie dachu zamieniono na blaszane. Renowacja w latach 50. XX wieku odkryła fragmenty XVII-wiecznych fresków. Fasadę przed wejściem do świątyni zdobią dwie nisze z rzeźbami lubaczowskiego artysty Henryka Janczury, przedstawiające św. Brata Alberta i bł. S. Bernardynę Jabłońską. Tablice w przedsionku informują o ich spotkaniu w tym miejscu. Miało ono miejsce 13 czerwca 1896 roku i zaowocowało wieloletnią współpracą i formalnym utworzeniem Zgromadzenia Albertynów. Zabudowania klasztoru, któremu patronuje św. Antoni Padewski, łączy z kościołem zakrystia, a całość założenia uzupełnia dzwonnica.